To miejsce jest częścią trasy opisanej w zeszycie:
Jelenia Góra IBy tutaj dojść, tuż za Bramą Wojanowską, przy kamienicy pod adresem ul. Konopnickiej 23, skręcamy w wąziutką uliczkę w prawo. Po chwili wyprowadzi nas ona na plac Kościelny, gdzie znajduje się świątynia. Jest kamienna, orientowana (czyli jej prezbiterium znajduje się na wschodzie), oskarpowana (skarpy to kamienne podpory na zewnątrz budowli), z wieżą na osi głównego korpusu, zwieńczoną hełmem z prześwitem, pod którą mieści się główne wejście. Od czasu, gdy spłonął pierwszy kościółek stojący w tym miejscu, minęło 720 lat. Nowy wznoszono później etapami. Jednakowoż podczas wojny trzydziestoletniej uległ zniszczeniom i trzeba było go odbudować. Kolejne remonty prowadzono w XIX i XX w. We wnętrzu uwagę przykuwa ołtarz główny z lat 1713–1718. Jego budowę sfinansował proboszcz Johann Constantyn Panck, przypuszczalnie mocno wspierany przez patronów świątyni. Byli to mieszczanie, którzy w zamian za to, że finansowali np. pensję księdza czy organisty, otrzymywali rozmaite przywileje, np. eksponowaną ławkę w kościele. Ołtarz stroją m.in. figury ukazujące 14 świętych, w tym św. Erazma z nawiniętymi na kołowrotek jelitami i św. Pankracego z palmąmęczeństwa.
Ciekawostka
Bardzo piękne są kościelne organy. Z pierwotnego mechanicznego instrumentu na 43 głosy wybudowanego w 1706 r. zachował się do dzisiaj bogato zdobiony prospekt organowy. Instrument był dziełem Adama Caspariniego, któremu pomagał na początku ojciec Eugeniusz Casparini – główny twórca słynnych „słonecznych organów” w niedalekim Görlitz. Uwagę przyciąga i starsza od organów, bo XVI-wieczna ambona, na której widnieje herb miasta oraz herb cesarza Rudolfa II.